Dokument wydawany od lat 70. pod ścisłą kontrolą państwa osobie udającej się zagranicę. Znajdowały się w nim informacje dotyczące kwoty i rodzaju zakupionej waluty. Przydział dewiz, które można było wykupić, był ściśle określony i z upływem lat stopniowo się zwiększał. Obok książeczki walutowej w PRL funkcjonowały również waluty wymienialne i będące ich substytutem bony towarowe PeKaO. Polski złoty był niewymienialny na inne waluty, dlatego mianem walut wymienialnych określano pieniądze z krajów kapitalistycznych. Bony towarowe można było wykorzystać wyłącznie w specjalnych sklepach walutowych, do których należał między innymi Pewex i Baltona. W przeciwieństwie do pustych polskich sklepów, w sklepach walutowych można było zakupić najróżniejsze, cieszące się luksusowym wizerunkiem produkty. W efekcie kwitł czarny rynek walutowy, którym zajmowali się tak zwani cinkciarze.