Radzieckie telewizory produkowane od lat 50. w Moskwie, zaś od lat 70. również w Polsce przez Warszawskie Zakłady Telewizyjne na radzieckiej licencji. Rubin był stosunkowo tani w porównaniu z innymi modelami telewizorów, jednak był bardzo ciężki i lubił się przegrzewać, służąc czasem w zimie jako grzejnik. Gorzej, że przegrzewanie prowadziło do wybuchu regularnych pożarów. Mówi się, że wynikało to ze znajdującej się w mechanizmie części z bakelitu, jak również z charakterystyki samych mieszkań w blokowiskach: ciasnych i pozbawionych wentylacji. Cenzura pilnie kontrolowała, aby informacje o płonących Rubinach nie przedzierały się do prasy, co mogłoby być odebrane jako głos przeciwko ZSRR. Zapewniano, że tylko polskie modele są wadliwe, a podczas oglądania tv nie należy odchodzić od telewizora i powinno się mieć w pobliżu małą gaśnicę.